Jelenia Góra to historyczne miasto, które uzyskało prawa miejskie jeszcze przed 1281 rokiem. Największe miasto regionu, ulokowane w śródgórskiej Kotlinie Jeleniogórskiej nad rzeką Bóbr. Dzięki temu, że miasto nie zostało zniszczone w trakcie działań wojennych II wojny światowej,zachowało się w nim wiele zabytków, które możemy podziwiać do dziś.
Jelenia Góra – Cieplice
Uzdrowisko w Jeleniej Górze, część miasta, dawniej wieś, w latach 1935-1976 samodzielne miasto. Cieplice Śląskie-Zdrój zasłynęły na świecie, dzięki występującym tu wodom leczniczym. Źródła te są najgorętszymi źródłami w Polsce, a temperatura ich osiąga nawet 90 ºC.
Jelenia Góra – Sobieszów
To dzielnica Jeleniej Góry, która w latach 1962-1976 była samodzielnym miastem. Od XIV wieku do 1945 roku wieś Sobieszów stanowiła własność rodziny Schaffgotschów. Lokalizacja Sobieszowa stwarza dogodne warunki do rozpoczynania w tym miejscu wędrówek po Karkonoszach.
Jelenia Góra – Jagniątków
Najwyżej położona dzielnica Jeleniej Góry, zaczyna się tu wiele szlaków pieszych i rowerowych w Karkonosze.
Jelenia Góra – Czarne
Wieś podmiejska o której pierwsza wzmianka ukazała się już w 1305 roku. Od 1975 roku dzielnica Jeleniej Góry.
Jelenia Góra – Maciejowa
Wieś lokowana prawdopodobnie już w XIII wieku. W 1976 roku włączono Maciejową do Jeleniej Góry i obecnie jest najbardziej wysuniętą na wschód dzielnicą miasta. W pobliskim lasku znajdują się resztki ruin zamku w Maciejowej z XII wieku i zburzonego w XV w. w trakcie wojen husyckich.
Karpacz
Karpacz miejscowość w Karkonoszach, położona na wysokości 480 do 1603 m.n.p.m.
Karpacz to jeden z najliczniej odwiedzanych ośrodków turystycznych południowo-zachodniej Polski Liczące blisko 5 tysięcy stałych mieszkańców miasto dysponuje kilkunastu tysiącami miejsc noclegowych.
Dzisiejszy Karpacz, który prawa miejskie otrzymał w 1960 r.
Najstarszą i najbardziej dziś zaciszną częścią miasta są Płóczki założone w roku 1412
U wylotu Sowiej Doliny oraz doliny Łomniczki rozłożyła się Wilcza Poręba, osada założona przez górników eksploatujących tu srebro, złoto, rudy miedzi i ołowiu. Sowia Dolina znana jest również jako miejsce wydobycia kamieni szlachetnych, a szczególnie granatów.
Najbardziej znanym obiektem Karpacza Górnego jest drewniany kościół Wang.
Śnieżka jest głównym magnesem dla odwiedzających Karpacz. Najwyższa góra Śląska i Czech jest nie tylko doskonałym punktem widokowym, ale nade wszystko symbolem i znakiem rozpoznawczym całego regionu.
Największą liczbę gości ściągają jednak do Karpacza narty. Poza kilkoma mniejszymi stokami w różnych częściach miasta – m.in. „Karpatka-Ski-Panorama” na Płóczkach, „Kolorowa” w samym centrum czy „Relaks” na Wilczej Porębie – główny kompleks narciarski rozlokował się poniżej Kopy. Stoki obejmują łącznie prawie 7 kilometrów tras o różnych stopniach trudności.
Amatorzy nart biegowych mają do dyspozycji dwie trasy rozpoczynające się w Karpaczu Górnym, w rejonie Przełęczy pod Czołem (droga w stronę Sosnówki). Jedna z tras to 2,5-kilometrowa pętla, zaś druga to górna Droga Chomontowa.
Karpacz jest jednym z głównych węzłów szlaków turystycznych w Sudetach. Większość z nich spotyka się na Białym Jarze.
Szklarska Poręba
Historia Szklarskiej Poręby związana jest ściśle z rozwojem hutnictwa szkła, z poszukiwaniami szlachetnych kamieni i kruszców, a od połowy XIX w z turystyką.
Pod koniec XIII w. tereny dzisiejszej Szklarskiej Poręby zostały kupione przez zakon Joannitów z Cieplic w celu poszukiwania złota i szlachetnych kamieni. W połowie XIV w. powstała pierwsza huta szkła. Późniejszym właścicielem terenów oraz inicjatorem powstania kolejnych hut była rodzina Schaffgotschów, której majątek obejmował obszar gór i przedgórza. W tym czasie Karkonosze były penetrowane przez poszukiwaczy skarbów ziemi , przybyłych tu z zachodniej Europy zwanych Walończykami. Ślady po ich obecności pozostałe do dnia dzisiejszego to sztolnie, wyrobiska, szyby a także tajemne znaki ryte na skałach, które świadczą również o bogactwie mineralnym tych terenów.
Szklarska Poręba – to obecnie miasto przepięknie położone w dolinie rzeki Kamiennej i jej dopływów na wys. 440-1471 m.n.p.m., od południa na stokach Karkonoszy z kulminującą nad miastem Szrenicą ( 1362 m npm ), od północy na stokach Gór Izerskich z Wysokim Kamieniem ( 1058 m npm ) i Czarną Górą ( 965 m npm ), zaś od wschodu wzniesienia Przedgórza Karkonoszy oddzielają miasto od Kotliny Jeleniogórskiej.
Miejscowość podzielona jest na Szklarską Porębę Dolną, Średnią i Górną.
Szklarska Poręba, przy stosunkowo niewielkiej liczbie stałych mieszkańców (6464 tys.), zajmuje duży obszar 75,44 km2 z czego aż 84% stanowią tereny leśne. Niewiele jest w Polsce obszarów tak sprzyjających rekreacji jak okolice Szklarskiej Poręby.
Szklarska Poręba jest największą stacją klimatyczną Dolnego Śląska, znaną i cenioną od połowy XIX wieku.Warunki klimatyczne, które tu panują, porównywalne są do walorów miejscowości alpejskich położonych na wysokości powyżej 2000 m npm. Głównym atutem Szklarskiej Poręby, jako ośrodka sportów zimowych, jest długo zalegająca pokrywa śnieżna – średnio przez 110 dni w roku, co sprawia, że stanowi prawdziwy raj dla amatorów „białego szaleństwa”.
Szklarska Poręba jest największym ośrodkiem sportów zimowych w polskich Sudetach. Centrum narciarstwa zjazdowego jest masyw Szrenicy, na których zlokalizowanych jest 5 tras zjazdowych o łącznej długości ok. 12 km, o różnym stopniu trudności (100% dośnieżania).
Cała sieć malowniczych szlaków w Karkonoszach i Górach Izerskich, to sieć tras rowerowych o różnym stopniu trudności.
Jeśli dodamy do oferty naszej miejscowości możliwość korzystania z pieszych wędrówek po szlakach turystycznych (piękne, malownicze trasy w obrębie Karkonoskiego Parku Narodowego i Górach Izerskich), z górskiej wspinaczki, konnej jazdy, poszukiwania minerałów – to będziemy mieli pełną wizję różnorodnych atrakcji , jakie oferuje Szklarska Poręba.
Szklarska Poręba jest też znakomitym miejscem wypadowym do pobliskich miejscowości wypoczynkowych Dolnego Śląska i czeskich Karkonoszy (w oparciu o kilka przejść granicznych, tak pieszych jak i samochodowych – aż po złotą Pragę).
Kowary
Powstanie i rozwój Kowar wiążą się przede wszystkim z górnictwem rud żelaza i kowalstwem. W 1148 roku gwarek Walon Wawrzyniec Angelus odkrył na zboczu Góry Rudnik rudę żelaza. 10 lat później z polecenia ówczesnego księcia Polski Bolesława Kędzierzawego założono osadę. Wkrótce rozpoczęto eksploatację rudy, zaczęto kuć żelazo i wytwarzać różne wyroby metalowe. Dzięki górnictwu, hutnictwu, kowalstwu Kowary stały się osadą w miarę bogatą i skutecznie konkurowały z pobliska Jelenią Górą.
Miasto Kowary położone jest pomiędzy dwoma unikalnymi przyrodniczo obszarami chronionymi: Karkonoskim Parkiem Narodowym i Rudawskim Parkiem Krajobrazowym. Tereny tych Parków szczególnie nadają się do rodzinnych pieszych wycieczek, zarówno latem jak i zimą. Znajdują się tu tajemnicze zakątki i szlaki, które zadowolą niejednego ambitnego wędrowca. Panują tu doskonałe warunki do biegów górskich, uprawiania sportów rowerowych, narciarstwa skiturowego oraz sportów lotniarskich. Loty na paralotniach wpisały się już w kowarski krajobraz. Gęsta sieć szlaków rowerowych oraz wyznaczane szlaki konne cieszą się popularnością. W zaledwie kilka godzin można zdobyć najwyższy szczyt Karkonoszy – Śnieżkę (1603 m n.p.m.). oraz Rudaw Janowickich – Skalnik (945 m n.p.m). Ze względu na wyjątkowy mikroklimat oraz działające podziemne inhalatorium radonowe Kowary są miejscem przyjaznym dla osób cierpiących na schorzenia górnych dróg oddechowych i układu krążenia. Poza piękną przyrodą znajdziecie u nas liczne pamiątki po dawnym Schmiedebergu, które do dziś cieszą oko ambitnych wędrowców.
Piechowice
Piechowice (do 1945 r. niem. Petersdorf) to gmina miejska w powiecie jeleniogórskim w województwie dolnośląskim, położona między szczytami Karkonoszy, a grzbietami Gór Izerskich, na wysokości 360-480 m n.p.m. Granica administracyjna sięga aż do wysokości 1509 m n.p.m., gdzie znajduje się drugi co do wielkości szczyt Karkonoszy – Wielki Szyszak. Miejscowość założono jako wieś łańcuchową na przełomie XIII i XIV wieku. Prawa miejskie Piechowice uzyskały dopiero w 1967 r., przy czym sąsiednie wsie (Górzyniec, Michałowice, Pakoszów, Piastów i przejściowo Jagniątków) jako osiedla znalazły się w obrębie nowopowstałego miasta. Geneza miejscowości wiąże się z Hansem Paterem, który zbudował młyn na terenie dzisiejszych Piechowic – stąd też nasiębierne koło młyńskie w herbie i nazwa miejscowości. Późniejsze wieki przyniosły rozwój szklarstwa. Nowoczesny przemysł pojawił się w Piechowicach w XX wieku wraz z rozwojem sieci kolejowej. Z uwagi na brak działań wojennych, w czasie II wojny światowej przeniesiono do Piechowic produkcję z niektórych zakładów z Berlina. Pozostały z tego okresu bunkry w Cichej Dolinie – obecnie znane w Polsce siedlisko nietoperzy.
Piechowice stanowią doskonałe miejsce do uprawiania turystyki przez cały rok. Każdy, kto zechce aktywnie wypocząć, właśnie z Piechowic powinien wyruszyć pieszo lub rowerem szlakami turystycznymi, których węzeł znajduje się w centrum miasta. Na terenie Gminy przebiega wiele szlaków turystycznych PTTK i ścieżek rowerowych. W granicach miasta znajduje się Wodospad Szklarki, Śnieżne Kotły oraz Złoty Widok. Miłośnicy przyrody z pewnością chętnie zobaczą 700-letni cis znajdujący się w Piechowicach Dolnych, Rezerwat Krokusów na Osiedlu Górzyniec, Bobrowe Skały i Skalny Tunel – dojazd na Osiedle Michałowice. Na terenie Gminy znajdziemy też zabytki architektury sakralnej – neoromański Kościół Parafialny z lat 1909-1911 oraz gotycko-barokowy Kościół filialny Bożego Ciała w Piastowie, wzniesiony w początkach XVI wieku. Piechowice znane są także z historii papiernictwa, którego tradycje sięgają drugiej połowy XVII wieku.
Piechowice to ,,Magiczny Świat Kryształu”, w którym możemy w jednej z nielicznych już, działających hut szkła kryształowego – hucie „Julia” poczuć żar hutniczego pieca oraz zobaczyć jak od l50 lat powstają kryształy. Tradycje szklarskie są również kontynuowane w Pracowni Artystycznego Grawerowania Szkła P. Małgorzaty Sztabińskiej. Niezwykle atrakcyjne, szczególnie o zmierzchu, prezentuje się ,,Szklany Ogród”, gdzie szkło przenika granit i w którym atrakcje miasta podziwiamy w szklanych taflach, wykonanych w technologii laserowej 3D – podświetlanych diodami LED. W Michałowicach swoją pracownię ma wybitny malarz P. Paweł Trybalski, działa tutaj także Teatr Nasz i Teatr Cinema.
Piechowice to miejsce natchnienia wielu artystów, wielowiekowych tradycji szklarskich i osobliwości przyrody, to miejsce tajemniczych legend i opowieści o skarbach, zaginionym ,,Złotym pociągu” a nawet – jak opowiadają co odważniejsi – miejscem ukrycia bursztynowej komnaty.
Gmina posiada bogatą bazę noclegową. Na jej terenie można znaleźć miejsca noclegowe na każdą kieszeń – od schroniska, ośrodka wypoczynkowego, pokoju w gospodarstwie agroturystycznym, po hotel czterogwiazdkowy, czy luksusowy apartament w Pałacu Pakoszów.
Janowice Wielkie
To niewielka gmina położona w południowo-zachodniej części województwa dolnośląskiego, na północy obejmująca swoim zasięgiem fragment Gór Kaczawskich, na południu przytulona do sudeckiego pasma Rudaw Janowickich, stanowiących część Rudawskiego Parku Krajobrazowego, utworzonego w 1989 roku i obejmującego obszar 15.705 ha (z czego 57 proc. stanowią lasy).
Malownicze doliny rzeczne i leśne tereny z wieloma potokami są wymarzonym celem pieszych wędrówek, a liczne skałki o fantazyjnych kształtach to raj dla amatorów wspinaczki. Swoją przygodę z górami zaczynała w Rudawach m.in. słynna alpinistka Wanda Rutkiewicz.
Znajdujące się na terenie gminy tras rowerowych, stwarzające doskonałe warunki dla turystyki rowerowej.
Pierwsze wzmianki o miejscowościach, które dziś należą do gminy, pochodzą z XIV wieku. Ich historia wiązała się początkowo z prężnie rozwijającym się na tych terenach górnictwem i hutnictwem.
Duża ilość nieczynnych odkrywek i wyrobisk górniczych (zwłaszcza w okolicach Miedzianki i Mniszkowa) to pozostałość po tradycji górniczej. W późniejszych wiekach rozwinęły się tutaj tradycje tkackie, a wybudowanie w 1876 roku kolei do Jeleniej Góry spowodowało znaczne ożywienie turystyczne. W XX wieku teren dzisiejszej gminy (a zwłaszcza Janowice Wielkie i Trzcińsko) stał się popularnym miejscem wypoczynkowym.
Janowice Wielkie są siedzibą gminy od 1973 roku. W jej skład wchodzi 6 wsi: Janowice Wielkie, Komarno, Mniszków, Miedzianka, Radomierz oraz Trzcińsko. Powierzchnię 5.809 ha zamieszkuje ok. 4300 osób. Najwięcej w siedzibie gminy – ponad 2 tysiące, najmniej w sołectwie Mniszkowa i Miedzianki – obie wsie liczą w sumie ok. 180 mieszkańców.
Jeżów Sudecki Położony jest w południowo-wschodniej części województwa dolnośląskiego, powiat jeleniogórski, na wzgórzach Gór Kaczawskich odznaczających się bogactwem form morfologicznych. Jeżów Sudecki ma bardzo bogatą historię sięgającą początków XIII w. Wspaniałe zabytki znajdujące się na terenie gminy stanowią świadectwo wielowiekowej historii.
Lubiącym aktywny sposób spędzania wolnego polecamy wyprawę na górę Szybowcową, znajdującą się na wysokości 561 m n.p.m. Na szczycie znajduje się lądowisko, a jej zbocza to raj dla lotniarzy i paralotniarzy. Teren góry Szybowcowej jest wspaniałym miejscem spacerowym jak i widokowym na panoramę Kotliny Jeleniogórskiej i Karkonoszy. Na przeciwległym wzgórzu w Dziwiszowie – Łysej Górze znajduje się dośnieżany stok z 4 wyciągami narciarskimi. Jednym z najpiękniejszych miejsc w gminie jest schronisko „Perła Zachodu” w Siedlęcinie, położone nad urokliwym jeziorem Modrym w Parku Krajobrazowym Doliny Bobru – rozciąga się na powierzchni 1 794 ha oraz w naturalnych zespołach lasów Gór Kaczawskich. Turyści mogą podziwiać te walory podczas pieszych wycieczek po szlakach turystycznych:
- Szlak zielony – biegnący z Jeleniej Góry do Strzyżowca poprzez Park Krajobrazowy Doliny Bobru.
- Szlak niebieski – szlak międzynarodowy – przebiegający na terenie gminy przez Płoszczynę, Chrośnicę.
Mysłakowice
Gmina położona jest u podnóży Karkonoszy, we wschodniej części Kotliny Jeleniogórskiej. Obejmuje swym obszarem część Rudawskiego Parku Krajobrazowego, w tym niezwykle popularne Góry Sokole z Krzyżną Górą – 645 m n.p.m. i Sokolikiem – 642 m n.p.m. W krajobrazie gminy dominuje masyw Rudaw Janowickich z jego najwyższym szczytem Skalnikiem (945 m n.p.m.), a także elementy rzeźby związane z pagórkowatym charakterem Wzgórz Łomnickich i Wzgórz Karpnickich. Gmina sąsiaduje od północy z Jelenią Góra oraz gminą Janowice Wielkie na południu z miastem Kowary, a od zachodu z gminą Podgórzyn. Podobnie jak w przypadku innych wsi, od początku istnienia wsi jej właściciele zmieniali się bardzo często. W 1816 rok właścicielem majątku został feldmarszałek August Neidhard von Gneisenau. W roku 1832 pałac wraz z okolicznymi terenami nabył król Pruski Fryderyk Wilhelm III z rody Hohenzollernów na swoja letnia rezydencję. W XIX wieku gruntownie przebudowano pałac, wzniesiono kościół ewangelicki, Willę Legnitz, Zedlitz i Rothera, hotel, szpital i fabrykę lniarską oraz założono park w stylu angielskim. Oficjalne przejęcie majątku przez króla nastąpiło w 1835 roku. W uroczystości wzięli udział przedstawiciele pruskiej rodziny królewskiej, austriackiej i rosyjskiej arystokracji, oficerowie z dworów angielskich, badeńskich, saskich, weimarskich. Wśród gości był Cesarz Mikołaj I z małżonką, wielka księżna Olga oraz wiele przedstawicieli znamienitych rodów ówczesnych czasów.
W 1836 roku królewski Dyrektor Ogrodów Peter Joseph Lenne wraz ze swoimi uczniami stworzyli jeden z najpiękniejszych parków krajobrazowych na Śląsku. Na jego osi widokowej w kierunku najwyższego szczytu Karkonoszy Śnieżki znajduje się kościół parafialny zaprojektowany przez Schinkla. Budowę, jako kościoła parafialnego zlecił Fryderyk Wilhelm II dla uchodźców religijnych z Tyrolu. Wysmukła wieża projektu Stülera widoczna jest z daleka tworząc jeden z elementów złożenia parkowego. Przednia część kościoła to niewielka kruchta wsparta na antycznych kolumnach Pomejskich, podarowanych przez króla Neapolu Wilhelmowi III. W bezpośrednim sąsiedztwie parku zasadzono ponad 170 rzadkich roślin, zainstalowano fontanny, stworzono liczne aleje spacerowe. Jedną z największych ozdób parku był staw z wyspą i pływającymi łabędziami. Na szczególna uwagę zasługiwała nietypowa bram ustawiona nad brzegiem stawu ze szczęk wieloryba grenlandzkiego o wysokości 6m. Atrakcja została zakupiona od pani Herman z Wrocławia za 45 talarów. W dniu dzisiejszym eksponat można zobaczyć w galerii Gminnego Ośrodka Kultury w Mysłakowicach.
W 1843 roku w parku powstały kolejne budynki dom w stylu tyrolskim dla księżnej Legnickiej. Obecny wygląd znacznie różni się od pierwowzoru w latach 50 zlikwidowano zdobiony okalający budynek balkon oraz wejście i schody od strony parku.
Za panowania Wilhelma II nie korzystano z pałacu a po zniesieniu prawa niezbywalności dóbr koronnych pałac został sprzedany za 1,7 miliona marek zaś inwentarz wystawiono na licytację. Po zakończeniu I wojny światowej pałac do 1945 roku należał do rodziny Rudolf. Po II wojnie światowej przez krótki okres był rezydencją Armii Czerwonej, następnie pełnił funkcję siedziby zarządu państwowego monopolu alkoholowego. Od 1951 roku do dnia dzisiejszego mieści się w nim zespół szkół. Obecnie cześć elewacji królewskiej rezydencji z charakterystycznym boniowaniem licznymi nadokiennikami została zatracona, zmianom uległ również historyczny układ pomieszczeń oraz wystrój, po którym można zobaczyć jedynie kilka elementów.
Na dziedzińcu szkoły w części parkowej znajduje się pomnik pochodzącego z Zillertal przywódcy Johanna Fleidla, który na czele trzyosobowej delegacji prosił Wilhelma III o przejęcie w Prusach.
Tyrolczycy – zanim osiedlili się w Mysłakowicach, żyli w Tyrolu nad rzeką Ziller. Mimo wielkich prześladowań religijnych, nie odstąpili od swej wiary ewangelickiej i dalej pozostali protestantami. Cesarz oraz władze kościoła katolickiego postawiły im warunek, albo wracają na wiarę katolicką, albo w określonym czasie będą musieli opuścić swoją ojczyznę, wioski i domy i wyemigrować na zawsze. Za wiarą ewangelicką opowiedziało się 400 mieszkańców, którzy rozpoczęli przygotowania do wymarszu. Najpierw poproszono króla Prus o pozwolenie osiedlenia się w górach – Karkonoszach. Oczywiście król wyraził zgodę.
W sierpniu 1837 roku w 4 grupach ewangelicy wyruszyli w daleką podróż. W ciągu 21 dni pokonali 700 km. Do Kowar dotarli pod koniec września. Tam musieli przezimować i poczekać na wykup ziemi oraz budowę domów w Mysłakowicach i Sosnówce. Pierwsi mieszkańcy weszli do swych domów w 1838 roku w grudniu, pozostali w zimie i w następnym roku. W latach 1838 – 40 wybudowano 56 domów z tego w Sosnówce 10 domów. Większość z nich przetrwała do dzisiaj, stanowiąc nieodzowny element naszego krajobrazu.
Przez długi czas trwały waśnie pomiędzy Tyrolczykami a Ślązakami. Najczęściej chodziło o sprawy wyznaniowe. Z biegiem lat konflikty łagodniały, rodziny zaczęły się mieszać w wyniku licznych zawieranych małżeństw. Zapomniano o strojach, a szczególnie szybko zaniechano tyrolskiego jodłowania, które się tutaj nie przyjęło.
Gmina Podgórzyn położona jest w Karkonoszach. Najwyższe wzaniesienia na obszarze gminy to Smogornia (1489 m n.p.m.), Mały Szyszak (1435 m n.p.m.) oraz Tępy Szczyt (1387 m n.p.m.). Klimat jest ostry i zmienny, dzięki czemu szczyty, jak i porastajaca je roślinność mają charakter alpejski.
Atrakcje turystyczne:
Stawy Podgórzyńskie
Western City
Mini ZOO – Podzamcze
Cyrkland,
Wodospad Podgórnej (547m.n.p.m.)
•Pałace
•Kaplica św. Anny i Dobre Źródło
•Ruiny zamku Henryka
•Domy Tyrolskie
Przepiękne tereny możemy zwiedzać podczas wędrówek pieszych i wycieczek rowerowych. Jeśli chcemy spędzić czas spacerując, możemy pójść nastepującą trasą:
Podgórzyn Górny („pod Skałką”) – Dolina Czerwienia – DW Maria – DW Zielona Gospoda – Markus – Przełęcz Zachełmska – Wiśniowy Sad – Skalna Brama – czarnym szlakiem do Podgórzyna – Dolina Czerwienia – „Pod Skałką”.
Natomiast rowerzyści mają możliwość całodniowego spędzenia czasu na trasie:
(wersja – dojazd z Podgórzyna – Podgórzyn Górny – Pod Skałką – Przesieka) Przesieka (wersja przez Kozacką Dolinę) – Droga pod Reglami – Żelazny Most pod zamkiem Chojnik – Zachełmie – Podzamcze – Cieplice Zdrój – Staniszów – Głębock (wersja do Sosnówki) – Czerwony Dworek – Mysłakowice – Ściegny – Karpacz (wersja przez kaplicę św. Anny do Sosnówki lub przez Borowice do Przesieki) – Sosnówka Górna – Sosnówka Dolna – Podgórzyn – Przesieka.
Sosnówka – leży na pograniczu Kotliny Jeleniogórskiej i Pogórza Karkonoszy. Miejscowość rozciąga się wzdłuż potoku Sośniak i dzieli na Sosnówkę Dolną i Górną. Dolna część wsi leży nad największym zbiornikiem wodnym w okolicy – Zbiornikiem Sosnówka. Wodną atrakcją miejscowości jest niedawno założony kompleks stawów rybnych.
Przesieka – jest to niewielka miejscowość wypoczynkowa, położona w samym sercu Karkonoszy. Rozciąga się w Dolinie Czerwienia, Podgórnej i Myi, na wysokości 480 – 650 m. n.p.m.. Leży przy drodze prowadzącej z Jeleniej Góry przez Podgórzyn ku Przełęczy Karkonoskiej. Na Przełęczy zlokalizowano piesze przejście graniczne. Przesieka jest miejscowością o dominującej funkcji turystycznej.
Marczyce – Niewielka wieś położona na zachód od wzniesienia Grodna (506 m). W XIX wieku istniał tu znany ośrodek tkactwa chałupniczego. We wsi zachowało się kilka dawnych chałup przysłupowych. W centrum wsi znajdują się dwa krzyże pokutne, symbole dawnego prawa i obyczajów.
Głębock – mała wieś przez którą przebiegają szlaki turystyczne.
Ciekawostka:
W lesie nad Sosnówką Górną, na stoku Grabowca (784 m n.p.m) stoi owalna kaplica św. Anny z 1718 roku. Ze zbocza góry tryska Dobre Źródło miejsce czczone przez pogan.
Stara Kamienica
Stara Kamienica to wieś w znajdująca się w powiecie jeleniogórskim i siedzibą gminy Stara Kamienica. To niezwykle urokliwe miejsce w Górach Izerskich oraz na Podgórzu Izerskim. Miejscem obfitym w dary natury, przesyconym ciekawą historią i kulturą. Miejsce , w którym doświadczenie ciszy i harmonii z przyrodą jest na wyciągnięcie ręki. Tutaj wsłuchać można się w szum górskich strumieni, odkrywać odgłosy przyrody w leśnych ostępach, zachwycać się kolorami pór roku. Wzniesienia z bogatą siecią dróg szutrowych oraz szlaków turystycznych zapewnią pełny wrażeń aktywny wypoczynek. Obfitość atrakcji turystycznych w okolicy , zapewni udany wypoczynek.